Rozpoczynając pracę z certyfikacją biomasy warto najpierw rozłożyć definicję „biomasy” na czynniki pierwsze. Bazując na wyjaśnieniu z Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 z dnia 11 grudnia 2018 r. jest to ulegająca biodegradacji frakcja produktów pośrednich / końcowych (ang. intermediate / final products), odpadów lub pozostałości (ang. waste/residues) pochodzenia biologicznego z rolnictwa łącznie z substancjami roślinnymi i zwierzęcymi, z leśnictwa i powiązanych działów przemysłu, w tym rybołówstwa i akwakultury, a także ulegająca biodegradacji frakcja odpadów, w tym odpadów przemysłowych i miejskich pochodzenia biologicznego.
Warto zwrócić uwagę na podział biomasy ze względu na jej przeznaczenie, która podlega certyfikacji: surowce (ang. raw materials) stanowiące odpady i pozostałości poddawane specjalistycznym procesom w rafineriach, jak i produkty, które finalnie tam powstają.
Powyższy podział można dodatkowo przedstawić w następujący sposób: produkty czyli końcowe paliwa z biomasy, biogaz, itp. oraz surowce czyli biomasa rolnicza, leśną, a także bioodpady (odpady biodegradowalne z ogrodów, parków, odpady żywności i kuchenne z gospodarstw domowych, gastronomii, w tym restauracji, stołówek oraz zakładów zbiorowego żywienia, biur, hurtowni, jednostek handlu detalicznego, a także podobne odpady z zakładów produkujących lub wprowadzających do obrotu żywność.
Lista z rodzajami biomasy ciągle się powiększa. W równoważnym systemie ISCC (International Sustainability and Carbon Certification) istnieje możliwość zgłaszania konkretnego rodzaju biomasy po uprzednim przygotowaniu następujących informacji: nazwa materiału, kategoryzacja jako surowiec lub produkt pośredni/końcowy, szczegółowy schemat procesu produkcyjnego (w tym zaliczamy tu wszystkie wejścia/wyjścia oraz przepływ informacji), czy dany materiał jest uznawany i akceptowany jako odpad i pozostałość w co najmniej jednym państwie członkowskim UE w ramach dyrektywy RED II.
Oprócz systemu REDcertEU oraz ISCC (które nie posiadają uznania biomasy leśnej), istnieje również system KZRINiG (obejmujący wszystkie rodzaje biomasy) oraz system SURE (dla biomasy z przeznaczeniem do celów energetycznych, który w pełni uznał biomasę z leśnictwa, rolną oraz inne odpady i pozostałości). Wspomnieć należy również o obecności systemu REDcert2 , dzięki któremu nadzoruje się zrównoważoną produkcję żywności. Obejmuje on sektor spożywczy (jeżeli surowce rolne mają przeznaczenie do produkcji żywności), sektor paszowy (jeżeli surowce rolne mają zastosowanie do produkcji pasz) oraz wykorzystanie biomasy jako materiału (w przemyśle chemicznym).
Wśród surowców (ang. raw materials) znajdują się:
- produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego;
- kukurydza, soja, rzepak;
- odpady żywieniowe (ang. food waste);
- estry metylowe kwasów tłuszczowych (FAME – ang. fatty acid methyl ester);
- zużyty olej kuchenny (UCO – ang. used cooking oil).
Do produktów pośrednich / końcowych (ang. intermediate / final products) zalicza się z kolei:
- biometan;
- biodiesel;
- bio-LNG;
- bio-LPG;
- kwasy tłuszczowe;
- uwodorniony olej roślinny (HVO – ang. hydrogenerated vegetable oil);
- elektryczność, ciepło.
Mnogość rodzajów biomasy podlegających certyfikacji stanowi dużą szansę dla przedsiębiorstw. Warto zauważyć, że certyfikacja otwiera drzwi na rynek międzynarodowy, a także oprócz tego zwiększa się szansa na otrzymanie unijnego wsparcia w zakresie biopaliw/biomasy. A szczególnie warto wspomnieć, że systemy te respektują także prawa pracownika, dbałość o zasoby naturalne oraz nieustanne włączanie się w zrównoważony rozwój społeczny.
